Ривоят қилишларича, бир саркарданинг қўшинида шер юракли,
арслон билакли аскари бўлган экан. Ана шу аскарнинг куни-суви битиб, Оллоҳнинг
иродаси билан бу дунёдан ўтиб, дўзахга тушибди. Яратганнинг одилона амри билан
уни дўзах оловида куйдиришга хукм қилишибди. Маҳукмнинг жасади аланга-ю оташ
қаърида қолибди. Олов унинг бутун баданини жизғанак қилибди. Хукм ижроси
тўхтатилибди. Не кўз билан кўрсинларки, аскарнинг бармоғи ҳеч қандай зарар
кўрмаган, заррача ҳам куймаган эди. Бу ерда ҳозир бўлганларнинг ҳаммаси ҳайрон,
ҳаммаси лол.
Жазо беришда давом этидилар. Бу сафар улкан гурзининг
зарбидан унинг бутун вужуди тариқдай-тариқдай бўлиб сочилиб кетибди. Яна ўша
аҳвол, ўнг қўлининг кўрсаткич бармоғи бус-бутун. Бу қандай синоат, бу қандай
жумбоқ? Ўн саккиз минг оламни бенуқсон яратган Зот учун шу ҳам жумбоқ
бўлибдими? Жавоб ҳам тезда топилибди...
Шер юракли, арслон билакли аскар ҳаётлигида
навбатдаги жангдан ғалаба билан, ҳадсиз-ҳисобсиз ўлжа билан қайтар экан,
сафдошларига узоқдаги маҳаллалардан бирини кўрсатиб: “Ҳув анави ерда менинг
синглим яшайди” деб айтган экан...
... Акажон, жоним акам, яна бугун Сизни тушимда
кўрибман.Негадир кейинги пайтда тез-тез туғилиб ўсган ҳовлимизни тушимда
кўряпман. Эсингиздами, кўчамиздан катта ариқ тўлиб-тошиб, ҳапқириб оқарди.
Кулчаларимизни оқизиб, талашиб-тортишиб ер эдик.
Болалик экан-да, баъзан бир-биримиз билан уришиб ҳам кетардик. Шундай пайтларда
дарров ёнимда Сиз пайдо бўлардингиз. Менга ҳеч кимни қаттиқ гапиртирмас, мени
ҳимоя қилардингиз. Менинг эса кўнглим тўқ, бехавотир юрардим: “Менинг акам
бор!”
Олийгоҳга ўқишга кирганингизда, ҳарбийдан
қайтганингизда менинг қанчалик фахрланганимни кўрсангиз эди: “Менинг акам
ҳаммадан зўр!”
Куёв сарпо кийганингизда, бирин-кетин фарзандли
бўлганингизда мен еттинчи осмонда учиб юрар эдим гўё.
Турмушга чиқиб ҳаёт йўлларида қоқилганимда ҳам
биринчилардан бўлиб ёрдамга етиб келган ҳам яна Сиз бўлардингиз.
Оилангиз каттайди, турмуш ташвишларингиз кўпайди,
рўзғор ғорингиз кенгайди. Кўришишларимизнинг, ҳол сўрашларимизнинг ораси
узоқлашди.
Тонгда ишга шошиб кетар эканман, тўйдан қайтаётган
жўраларингиз орасида Сизни кўрмадим негадир. Хаёл олиб қочди: “Соғ-саломатмикан
ишқилиб?”
Ишхонамнинг иккинчи қаватидан қараб турсам шитоб билан
Сизникига ўхшаш машина ўтиб кетди: “Бола-чақаси тинчмикан?”
Омонатгина ўтирган уйим олдида машина тўхтаса, қадам
товушлари эшитилса юрагим дукурлайди: “Акам келдимикин?”
Майли, келмасангиз ҳам майли, қаерда бўлсангиз ҳам
соғ бўлсангиз бўлди. Мен Сиздан ҳеч нарса сўрамайман, ҳеч нарса таъма
қилмайман. Бор бўлсангиз бўлди.
Акажон, жон акажон. Йўлингиз тушса, ўтиб кетаётиб мен
томонларга бир қаранг, кўзларингиз омон бўлсин.
Акажон, мен томонга келинг, келаверинг, оёқларингиз
омон бўлсин. Қўлларингиз билан менинг яшаш томонларимни кўрсатинг илтимос,
қўлларингиз омон бўлсин.
Жон акажон, келмасангиз ҳам майли, қарамасангиз ҳам
майли, ҳеч бўлмаса кунига бир бора мени эслаб қўйинг.
Мен Сизга у дунёю бу дунё озор етишини хоҳламайман.
Токи узоқ йиллар қуйидаги сўзларни оғзимни тўлдириб айтиб юрай: “МЕНИНГ АКАМ
БОР!”
Сингилнинг ўтинчини оққа кўчирувчи
– Назокат.